Sipruny

Rozochoceni zeszłotygodniową wycieczką na Pilsko od słowackiej strony, również w ten weekend zaplanowaliśmy ciekawą wyprawę na Słowację. Tym razem naszym celem był Šiprúň – wybitny szczyt położony w północnej części Wielkiej Fatry.

Nasza wędrówka miała rozpoczynać i kończyć się w słowackim mieście Rużomberku. Dojazd do tego prawie 30-tysięcznego miasta, był nam dobrze znany i nie stanowił problemu. Jednak fakt, że wielokrotnie przez nie przejeżdżaliśmy nie świadczy o tym, że kiedykolwiek z niego wychodziliśmy w góry. Było to więc nasze pierwsze górskie wyjście – w tym wypadku – na Wielką Fatrę z Rużomberku, a konkretnie z dzielnicy (osiedla) Klačno.

Tłusta Góra dała nam się we znaki

Zaparkowaliśmy auto o 7:30 przy dużym parkingu w pobliżu wysokich bloków osiedla Klačno. Lubię takie parkingi, na których jest tak dużo wolnych miejsc. Po przejściu około 200 metrów dotarliśmy do zielonego szlaku, który miał nas doprowadzić praktycznie do celu. Początkowo wędrowaliśmy ulicą, ale po chwili odbijaliśmy już mocno na prawo na dosyć schowaną w trawie szlakową ścieżkę.

Ta nas wyniosła na widoczne z parkingu zbocze, na którym pasły się czarne krowy. Pierwsze pół kilometra zbocza było walką z samym sobą – „jak to wytrzymać, jak jestem jeszcze taki nie rozgrzany” – takie miałem myśli. Z każdym metrem osiągaliśmy wyższy pułap, a im byliśmy wyżej tym lepiej prezentował się Rużomberk. Myślę, że położenie tego miasta niejednemu piechurowi by się spodobało. Szczególnie położone bardzo blisko miasta i wysokie (1054 m, 945 m) Cebraty robią niesamowite wrażenie.

Kawałek za mocniejszym wypłaszczeniem przy naszym szlaku zaczęły pojawiać się kolejne stacje drogi krzyżowej. Tak też przeszliśmy pierwszy szczyt na naszej drodze – Hôrky (690 m). Szlak prowadził nas przyjemnym lasem, niby szliśmy pod górę, ale jakoś tego nie czuliśmy. W końcu dotarliśmy do ostatniej stacji drogi krzyżowej. Znajdował się tam niewielki placyk, od którego odchodziła dodatkowa droga. My jednak trzymaliśmy się ściśle szlaku, który teraz zaczął trochę piąć się do góry.

Po 15 minutach znaleźliśmy się już na całkiem sporej polanie, na której znajdował się szałas. Właśnie tutaj rozpoczynało się najbardziej mordercze podejście pod Tłustą Górę. Tuż przy szałasie szlak skręcał na zachód i przez najbliższe 200 metrów już na samej polanie musieliśmy pokonać 70 metrów wysokości. Także ozory już mieliśmy na wierzchu, a były to pierwsze zabawy Tłustej Góry z nami…

Później nastąpiła chwilowa ulga w podejściu, bo trakt w okolicy kolejnego szałasu lekko dawał wytchnąć, by po chwili zaatakować nas z dużo większą i dłuższą stromizną. Przeszło 600 metrów liczyło finalne podejście na wierzchołek Tłustej Góry. Gdy tam dotarliśmy i osiągnęliśmy wysokość 1208 m n.p.m.… zarządziliśmy postój. Radowaliśmy się z faktu, że już zdobyliśmy taką wysokość – wszak nasz cel był wyższy już tylko o 253 metry. 🙂

Zagubieni na Vtáčniku

Na szczycie odpoczywaliśmy około 15 minut zanim ruszyliśmy w dalszą część wędrówki. Po pokonaniu dużej szczytowej polany dotarliśmy do krzyża i niewielkiej kapliczki. Od tego miejsca odchodziła wzdłuż grani ścieżka na Vtáčnik (1236 m n.p.m.) – szczyt nieco wyższy od Tłustej Góry, ale to nie wysokość była największym jego atutem. Mianowicie były tam ciekawe widokowo skały, które koniecznie chcieliśmy zobaczyć. Nie wiedzieliśmy do końca jak tam dotrzeć, a wspomniana ścieżyna doprowadziła nas do miejsca widokowego z ławkami i stolikiem.

Wracając z powrotem na górę zbocza rozdzieliliśmy się – ja poszedłem bardziej lasem od południa, a Asia bardziej się wróciła na północ. No i po chwili już nie wiedziałem gdzie się ona podziała. 🙂 Wróciłem na górę i zacząłem łazić to w tę, to w drugą stronę. Był tam kawałek lasu, który dzielił polanę na dwie części i prawdopodobnie on był przyczyną, że się minęliśmy. Na szczęście są telefony, więc Asia mnie naprowadziła gdzie jest, a ja przy okazji odkryłem wlot do jaskini (Jalová priepasť). Asia okupowała już szczytową skałkę od dłuższego czasu i czekała aż ktoś jej zrobi pamiątkowe zdjęcie. 🙂 Ja nie miałem odwagi, by się na nią gramolić i zadowoliłem się widokami z jej okolic, które również były ujmujące. Było między innymi widać nasz cel – Šiprúň oraz dużą część Małej Fatry.

Krowie pastwiska

O 10:30 maszerowaliśmy już szlakiem, który przebiegał pod skałami Vtáčnika. Znowu przez 10 minut czekało nas chodzenie lasem, by nagłe znaleźć się na trawiastej przełęczy (Sedlo Kalisko). Następne minuty upłynęły nam w ciszy i spokoju, jak zresztą cała poprzednia część szlaku, na którym nie spotkaliśmy żadnych ludzi.

Niecałe 2 km dalej zdobyliśmy szczyt Chabzdová (1239 m n.p.m.), a następnie osiągnęliśmy węzeł szlakowy z żółtym i niebieskim szlakiem (40 minut od przełęczy Kalisko). Na uwagę zasługuje fakt, że aby stanąć przy słupku informującego o szlakach, musieliśmy wejść na teren pastwiska. Żeby tego dokonać pokonywaliśmy płot pod napięciem. 🙂 Na szlakowych rozstajach była informacja, że do ostatniej przełęczy przed Siprunem (Vyšné Šiprúnske sedlo) pozostało nam tylko 40 minut.

Przejście odcinka od węzła Chabzdová, do przełęczy Nižné Šiprúnske sedlo będziemy długo pamiętać, bo trasa wiedzie otwartą przestrzenią co sprawia, że jest mocno widokowa. Wspaniała, sierpniowa pogoda również dodawała tym widokom konkretnych walorów. Poza Wielką Fatrą, bardzo dobrze było widać pasmo Gór Choczańskich na czele z Wielkim Choczem. Całkiem nieźle prezentowały się także Tatry Zachodnie oraz Niżnie Tatry.

Po osiągnięciu szczytu trawiastego wzgórza Šiprúň, a w zasadzie Sipruny (Przedni, główny i Zadni) zapozowały nam w pełnej krasie. Wydawały się tak blisko, ale jeszcze kawałek drogi trzeba było zrobić, by się na nie dostać. Najpierw musieliśmy przejść przez stado krów, które znajdowało się akurat koło naszego szlaku w bliskim sąsiedztwie przełęczy. Było trochę obaw, ale poczciwe krówki praktycznie nie zwracały na nas uwagi. Na koniec również musieliśmy pokonać pastwiskowe wrota w postaci druciastych zapór.

Siprunowe szczytowania

Obydwie przełęcze (Nižné Šiprúnske sedlo, Vyšné Šiprúnske sedlo) położone są obok siebie w nieznacznej odległości. Nam przejście z jednej na drugą zajęło raptem 12 minut. Szlak najpierw prowadził szeroką drogą, ale nagle skręcił na prawo i piął się ok 15 metrów na faktyczne Vyšné Šiprúnske sedlo (a nie tam gdzie były tabliczki).

W tym rejonie spotkaliśmy pierwszych ludzi i od razu było ich dosyć sporo. Pierwotnie najpierw mieliśmy iść na Przedniego Sipruna, jednak w okolicach ścieżki na niego kręciło się zbyt dużo turystów, więc zrezygnowaliśmy i poszliśmy na najwyższy wierzchołek Siprunów.

Aby tam trafić musieliśmy się trochę namęczyć. Najpierw wyjście trawiastym zboczem, potem przejście za pomocą specjalnych schodków do kolejnego pastwiska, a na koniec kawałek ciekawej grani prowadzącej na wierzchołek.

Na górze odpoczywaliśmy chwilę popijając smaczne radlerki, do czasu kiedy wielka grupa ludzi do nas dotarła. Wtedy musieliśmy się ewakuować. Zarówno ze szczytu, jak i z drogi go poprzedzającej, dobrze widoczny był drugi wierzchołek Sipruna – Predný Šiprúň (1440 m n.p.m.), który tylko o 21 metrów jest niższy od najwyższej części masywu Siprunów.

Droga na drugi ze szczytów również nie była trudna, ponieważ prowadziła tam wyraźna ścieżka. Były oczywiście miejsca, w których trzeba było trochę obchodzić powalone drzewa, ale w niecałe 15 minut tam się znaleźliśmy.

Najwyższą część niższego z Siprunów stanowił wielki kopiec, z którego roztaczał się całkiem niezły widoczek. Od południa porośnięta skałka opadała dosyć stromymi ściankami w stronę Doliny Nižné Matejkovo. Na tym szczycie byliśmy jeszcze krócej niż na poprzedniej górze. 🙂

Vtáčnik II i długa Čutkovská dolina

O 13:15 byliśmy już w drodze w kierunku – drugiego już tego dnia – Vtáčnika (1090 m n.p.m.), który jednak był zdecydowanie niższy od swojego poprzednika. Dojście to tego węzłowego szczytu zajęło nam około 30 minut.

Stamtąd w okamgnieniu znaleźliśmy się w Čutkovskiej dolinie, która miała nas zaprowadzić praktycznie do samochodu. Problem polegał na tym, że dolina ta miała około 7 km. 🙂

W dolinie spotykaliśmy turystów pieszych i rowerowych. Były tam rozstawione w różnych odległościach tablice informacyjne stanowiące 10 przystanków, które opisują florę, faunę oraz inne atrakcje tego miejsca. Dolina dzieli się na mniejsze poddoliny, do których poprowadzone są szlaki, dzięki którym można pooglądać z bliska np. różne wodospady (Jelení vodopád, Nižný Jamišný vodopád) oraz ciekawe formy geologiczne (Červená skala).

Niestety pomimo narastającego pragnienia Kofoli, nie udało nam się jej zdobyć przez całe 7 km. Im bliżej wylotu z tego terenu, tym więcej zaczęło pojawiać się ludzi. Początek doliny przepełniony jest hotelami, pensjonatami i restauracjami oraz atrakcjami dla najmłodszych. Nie dziwne więc, że wszędzie było mnóstwo dzieci, które bawiły się na różne sposoby.

Około 15:45 ponownie znaleźliśmy się na dużym parkingu osiedla Klačno. Po udanej wycieczce, do domu wracało się bardzo przyjemnie nawet tą samą drogą. 🙂